Νεκρή, ετών 8

Ο δύτης δε χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να σηκώσει το κορμάκι του παιδιού με τα αθλητικά παπούτσια.
Θα μπορούσε να είναι το δικό μου, το δικό σας.
Βρέθηκε εδώ, να πίνει τα νερά του Αιγαίου γιατί οι γονείς της προσπαθούσαν να τη γλιτώσουν από κάτι χειρότερο:

Πείτε μου, αν βομβάρδιζαν το σπίτι σας, δε θα τρέχατε οπουδήποτε για να σώσετε τα παιδιά σας;
Κι αν δε σας άνοιγαν τις πόρτες, δε θα πηδούσατε μάντρες και φράχτες για να ξεφύγετε;
Κι αν δε σας έδιναν βίζα, δε θα προσπαθούσατε να περάσετε νύχτα, κρυφά, με κάθε τρόπο;
Και δε θα δίνατε τη βέρα σας, τις λίρες του παππού κι ό,τι άλλο είχατε σ' όποιον σας υποσχόταν ότι μπορεί να σας βγάλει από την κόλαση, να σας πάει σ' έναν τόπο όπου τα παιδιά θα μπορούσαν να παίζουν στο πάρκο αντί να τρέμουν στο καταφύγιο;

Τι κάνουμε;
Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε όλοι;
Ανοίξτε τις πύλες! Καίγεται το σπίτι τους, ανοίξτε μια πόρτα να σωθούν οι άνθρωποι.
Ακόμη καλύτερα, πάρτε μια μάνικα να σβήσετε τη φωτιά.
Γιατί οι κυβερνήσεις μας κάθονται;
Οι ίδιες κυβερνήσεις που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να μπουν στη Λιβύη, το Ιράκ, να "σώσουν" το Βιετνάμ και την Κορέα, σήμερα δε θέλουν να παρέμβουν "στα εσωτερικά ξένου κράτους".
Ψεύτες.
Υποκριτές.
Υποκριτές κι εμείς, γιατί σηκώνουμε τους ώμους, γιατί αλλάζουμε κανάλι.
Γιατί δεν έχουμε βγει στους δρόμους να τους ντροπιάσουμε;
Τα ίδια κάναμε στο Νταρφούρ, στη Ρουάντα.
Τα ίδια κάναμε πιο παλιά, σ' όσους ήθελαν να ξεφύγουν από τη Γερμανία του Χίτλερ.
Πόσοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν στα σύνορα της αναλγησίας;
Πώς τολμάμε να διακηρύσσουμε ότι υπερασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Το δικαίωμα να πάω όπου θέλω, δεν είναι δικαίωμα;
Τους σκοτώνουν και δεν έχουν το δικαίωμα να τρέξουν να ξεφύγουν;
Πού είναι τα ελεύθερα κράτη της Δύσης που κάποτε αποδοκίμαζαν τις χώρες του ανατολικού μπλοκ που εμπόδιζαν την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών τους.
Τώρα γιατί εμποδίζουν την ελεύθερη μετακίνηση άλλων πολιτών;

Ανοίξτε τις πύλες!
Κάποτε μας δίδασκαν "αγάπα τον πλησίον σου." Σήμερα η λέξη αυτή δεν ακούγεται πια.
Ο "πλησίον" έχει γίνει "παράνομος," "μαύρος," "μετανάστης," "λαθραίος," "ανεπιθύμητος."
Βολικές ταμπέλες για να ξεχνάμε ότι οι ανεπιθύμητοι "μαύροι," "μετανάστες" και "λαθραίοι" είναι άνθρωποι, είναι κυνηγημένοι, είναι οι φτωχότεροι των φτωχών.

Από μια χώρα που έχει ζήσει την προσφυγιά και τη μετανάστευση αμέτρητες φορές, που έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου, που κάποτε λάτρευε τον Ξένιο Δία και σήμερα τον πράο Ιησού, περίμενα κάτι καλύτερο.

Σημ: Περισσότερες φωτογραφίες για το τι προσπαθούσαν να γλιτώσουν οι "λαθρομετανάστες" εδώ. Προσοχή: δε συστήνοναι σε άτομα με ανθρωπιά.

Όχι στο χαράτσι

Είσαι άρρωστος; Να πεθάνεις!

Κάποτε οικτίραμε τους αμερικάνους, όταν βλέπαμε σε ταινίες ότι δε σε δέχονται στο νοσοκομείο αν δεν πληρώσεις.
Νομίζαμε -οι αφελείς- πως είχαμε ένα σύστημα υγείας που θα μας φρόντιζε σε περίπτωση ανάγκης.
Σήμερα η απάτη ξεσκεπάστηκε: άνθρωποι πεθαίνουν για λίγα ευρώ.

Διαβάστε τι λέει ο Ιατρικός Σύλλογος:

Σοκ προκαλεί η ανακοίνωση που εξέδωσε ο Ιατρικός Σύλλογος, μέσω της οποίας κάνει έκκληση για άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που έχει ξεσπάσει στη χώρα μας.

Γυναίκες που γεννάνε στο δρόμο, καρκινοπαθείς που κινδυνεύουν να πεθάνουν χωρίς ιατρική περίθαλψη, είναι λίγα μόλις απο τα περιστατικά που καταδεικνύει η ανακοίνωση, η οποία επίσης κατηγορεί ανοιχτά τον πρώην Υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο για αδιαφορία και κάνοντας αιχμηρά σχόλια για την ελληνική νομοθεσία.
"Δεκάδες καρκινοπαθείς περιμένουν να πεθάνουν ενώ μπορούν να ζήσουν, επειδή δεν έχουν λεφτά" ενώ "δεκάδες έγκυοι γεννούν στο δρόμο, με το ρίσκο να πεθάνουν ή να έχουν μια ζωή ένα ανάπηρο παιδί, επειδή δεν έχουν 800 ευρώ για να γεννήσουν" αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση.
Ολόκληρη η ανακοίνωση
"Η ανθρωπιστική κρίση σε μερικές ομάδες ανασφάλιστων πολιτών θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα εδώ και τώρα.
-Δεκάδες Καρκινοπαθείς φεύγουν από το Ιατρείο περιμένοντας να πεθάνουν ενώ μπορούν να ζήσουν, γιατί δεν έχουν λεφτά.
-Δεκάδες έγκυοι μένουν να γεννήσουν στο δρόμο με το ρίσκο να ζήσουν ή να πεθάνουν ή να έχουν μία ζωή ένα ανάπηρο παιδί επειδή δεν έχουν τα 800 ευρώ για να γεννήσουν.
2 στους 10 ασθενείς από αυτούς που επισκέπτονται το Ιατρείο Κοινωνικής Αποστολής του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών και του Φιλανθρωπικού Οργανισμού ΑΠΟΣΤΟΛΗ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, χρήζουν νοσηλείας για χειρουργική επέμβαση.
Θεατές στην ανακοίνωση της διάγνωσης, πρόθυμοι αλλά ανήμποροι να βοηθήσουν, όλοι οι εθελοντές γιατροί μέλη του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών που υπηρετούν με ζέση την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας του Ιατρείου Κοινωνικής Αποστολής, βρίσκονται μπροστά σε ένα τεράστιο αδιέξοδο ηθικό, επιστημονικό και κοινωνικό.
Οι ανασφάλιστοι ασθενείς που διαγιγνώσκονται με προβλήματα που χρήζουν άμεσης χειρουργικής επέμβασης, τι θα απογίνουν στο επόμενο βήμα αφού δεν έχουν τα χρήματα να χειρουργηθούν;
Καρκινοπαθείς ασθενείς στους οποίους διαγνώσθηκαν αντιμετωπίσιμοι χειρουργικά όγκοι σε πρώιμο στάδιο, δε χειρουργήθηκαν ποτέ διότι δεν είχαν χρήματα.
Κάναμε έκκληση στον τότε Υπουργό Υγείας, κ. Λοβέρδο και παράλληλα στις διοικήσεις των νοσοκομείων για να αναλάβουν κάποια- ζωτικής σημασίας- περιστατικά και να τα χειρουργήσουν. Η απάντηση ενός υπαλλήλου του ΥΥΚΑ ήταν, ότι η νομοθεσία είναι ξεκάθαρη: «οι ανασφάλιστοι πληρώνουν…. ας βγάλουν βιβλιάριο απορίας…!!!» όταν όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι πολίτες που δεν έχουν πληρώσει τις οφειλές τους στα ταμεία τους και στην εφορία, δε μπορούν να βγάλουν φορολογική ενημερότητα και βιβλιάριο απορίας!!!
Ελπίζουμε ότι η νέα ηγεσία του Υπουργείου Υγείας θα αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική αυτή κρίση με άλλη ευαισθησία..
Τι ειρωνεία! Οι λειτουργοί υγείας να είναι θεατές σε όλα τα ογκολογικά περιστατικά που διαγιγνώσκουν: Σε ορισμένα δε περιστατικά πια, ο καρκίνος έγινε ανεγχείρητος και τώρα περιμένουμε όλοι μαζί απλά να πεθάνουν επειδή δεν είχαν λεφτά να χειρουργηθούν.
Καταρράκτης: το 30% των οφθαλμολογικών περιστατικών μας είναι ασθενείς με καταρράκτη που έχουν 1/10 όραση. Άνθρωποι ηλικιωμένοι που κινδινεύουν να τους χτυπήσει αυτοκίνητο δρόμο γιατί δε βλέπουν. Γιατί; επειδή δε μπορούν να κάνουν εγχείρηση καταρράκτη… ποιος θα πληρώσει το φακό και τα νοσήλια αφού είναι ανασφάλιστοι;…
Εγκυμοσύνες υψηλού κινδύνου: Έγκυος με δίδυμη κύηση υψηλού κινδύνου και ένα ανάπηρο έμβρυο δεν την ανέλαβε κανένα τμήμα καμιάς κλινικής επειδή δεν είχε να πληρώσει. Η πιθανότητα να χαθεί η ζωή των δύο εμβρύων είναι 70% και η δική της 15%.
Καθημερινό δράμα οι έγκυοι που προσέρχονται γιατί πρέπει να γεννήσουν με καισαρική τομή και δεν έχουν τα χρήματα.
Η απόγνωση φαίνεται στα πρόσωπά τους.
Πρόκειται για περιστατικά που απαγορεύεται να γεννήσουν φυσιολογικά ή με επείγουσα καισαρική τομή που θα δικαιολογούσε τα νοσήλια της ανασφάλιστης.
Πρόκειται για περιστατικά που κινδυνεύει το έμβρυο να βγει ανάπηρο και κινδυνεύει και η ζωή της εγκύου από μαζική αιμορραγία αν δεν ληφθούν τα απαραίτητα ιατρικά μέτρα σε τμήματα τοκετών υψηλού κινδύνου.
Αυτές οι γυναίκες μένουν να γεννήσουν στο δρόμο με το ρίσκο να ζήσουν ή να πεθάνουν ή να έχουν μία ζωή ένα ανάπηρο παιδί… επειδή δεν έχουν τα 800 ευρώ για να γεννήσουν
Το Παράδοξο της Ελληνικής Νομοθεσίας
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η ολιγωρία στην ελληνική νομοθεσία που δικαιολογεί τα νοσήλια ανασφάλιστων πολιτών σε κατεπείγουσες καταστάσεις!!!
Δηλαδή, ένας ασθενής που πάσχει από χολολιθίαση και πρέπει να χειρουργήσει τη χοληδόχο κύστη, δεν μπορεί αν δεν έχει χρήματα: πρέπει να πληρώσει για να νοσηλευτεί. Αν ο ασθενής αυτός μείνει ανεγχείρητος, κάποια στιγμή η χοληδόχο κύστη με τις πέτρες θα σπάσει και θα προσκαλέσει επείγουσες επιπλοκές στον άρρωστο, οι οποίες απειλούν σαφώς τη ζωή του. Σε εκείνο το στάδιο της κατεπείγουσας αντιμετώπισης, αναλαμβάνει η Ελληνική Πολιτεία τα έξοδα του ανασφάλιστου πολίτη, που σε αυτό όμως πια το ύστατο σημείο 1) μπορεί να χαθεί η ζωή του ασθενή και 2) τα νοσήλια είναι πολύ περισσότερα λόγω της αυξημένης ιατρικής φροντίδας σε μονάδες εντατικής.
Έτσι, με το υπάρχον σύστημα και η Ελληνική Πολιτεία πληρώνει και ο Ασθενής τις περισσότερες φορές χάνει τη ζωή του, ενώ ένα στάδιο πριν και η ζωή του θα είχε κερδηθεί και η δαπάνη του ελληνικού κράτους θα ήταν μικρότερη.
Λύση μπορούν να δώσουν όλες οι κλινικές αν ακολουθήσουν το πρότυπο της Ογκολογικής Κλινικής του κου Συρίγου, στο Νοσοκομείο «ΣΩΤΗΡΙΑ» που αναλαμβάνει ορισμένες τις χημειοθεραπευτικές αγωγές καρκινοπαθών ανασφάλιστων πολιτών κάθε εβδομάδα.
Απέναντι σε αυτό το θέαμα της ανθρωπιστικής κρίσης, κάνουμε κάλεσμα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης προς όλα τα νοσοκομεία να αναλάβουν τα έξοδα των χειρουργικών αυτών επεμβάσεων και της νοσηλείας των ανασφάλιστων ασθενών, προκειμένου να σωθούν κάποιες ανθρώπινες ζωές.
Γιατί κάθε ανθρώπινη ζωή για μας έχει αξία".

Μια εικόνα = 1000 λέξεις

Χτες βρήκα αυτή την εικόνα που τα λέει όλα:

Χρειάζεται μετάφραση; Ενώ τα Μέσα μας παρουσιάζουν ως οργισμένους βάνδαλους που τα σπάνε χωρίς λόγο κι αιτία, και ενώ η αστυνομία μας αντιμετωπίζει σαν επικίνδυνους τρομοκράτες, η υπόλοιπη Ευρώπη πιστεύει σοβαρά πως δεν είμαστε παρά ένα μάτσο τεμπέληδες που τα φάγαμε και τώρα απλά αρνούμαστε να πληρώσουμε.
Στο μεταξύ, στις αισιόδοξες στιγμές μας, έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι μπορούμε ν' αλλάξουμε το σύστημα. Σιγά... Είμαστε πολύ απασχολημένοι να τρέχουμε σαν το Βέγγο για να βρούμε καμιά δουλειά, όταν δε σκύβουμε το κεφάλι για να μη χάσουμε αυτήν που έχουμε, όσοι την έχουμε.
Απαισιόδοξο; Σίγουρα.
Υπερβολικό; Δε νομίζω. Και λίγα λέει...

Οι απόψεις των πολιτικών παρατάξεων

Βρήκα αυτό στο δίκτυο και το αναρτώ γιατί αποδίδει τις απόψεις όλων των πολιτικών παρατάξεων απλά και εύστοχα, πολύ καλύτερα από εκατό άρθρα και αναλύσεις. Δείτε και μόνοι σας:

Τώρα, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε να δούμε τι θα βγάλουν οι κάλπες...

Η εκποίηση της Ελλάδας

Πώς καταντήσαμε δούλοι του μνημονίου, να δουλεύουμε για τις ξένες τράπεζες; Ποιοι σκανδαλώδεις χειρισμοί μας έφεραν εδώ; Πώς ξεπουλιέται ο τόπος μας; Ένα ντοκιμαντέρ που αξίζει να δείτε:

Δημοσίευση στοιχείων

Για τη δημοσίευση των φωτογραφιών και των στοιχείων ιερόδουλων που είναι φορείς του AIDS, αναδημοσιεύω το κείμενο του ΚΚ, τον οποίο δεν ξέρω, συμφωνώ όμως απόλυτα με το κείμενό του (το οποίο βρήκα στο Facebook).

"Χρυσοχοϊδη, «δώστα όλα» στη δημοσιότητα,
Αφού μιλάμε για την προστασία της ζωής των Ελλήνων πολιτών, την όψιμη ανακάλυψη της κυβέρνησης, μέσω του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, δηλώνω ότι θα ψηφίσω το ΠΑΣΟΚ αν εισαγάγει στην προγραμματική του διακήρυξη, έστω και την τελευταία ώρα, το αίτημα για υποχρεωτική δημοσιοποίηση φωτογραφιών των ακόλουθων κατηγοριών ανθρώπων, Ελλήνων, ξένων, αντρών, γυναικών κ.λπ. για τους οποίους έχει διαπιστωθεί, επισήμως ή ανεπισήμως:
- Ότι φέρνουν στην Ελλάδα αυτές τις γυναίκες, τις κακοποιούν σεξουαλικά και τις αναγκάζουν να κάνουν πεζοδρόμιο.
- Ότι τις στριμώχνουν σε διαμερίσματα, τους κατάσχουν τα διαβατήρια, τις δέρνουν, τις βιάζουν κατά μόνας ή ομαδικώς, δείχνουν φωτογραφίες από τα κινητά τους με τα παιδιά τους ν’ απειλούνται με μαχαίρια στις πατρίδες τους αν δεν συναινέσουν να εκδίδονται.
- Ότι δεν έχουν συντάξει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα στήριξης για απελπισμένες γυναίκες – μητέρες που το μόνο που τους έχει μείνει να πουλήσουν είναι αυτό που εύκολα αγοράζουν τα αντράκια της τεστοστερόνης. Τα οποία, όπως φαίνεται στις σημερινές φωτογραφίες, και γαμούν –χωρίς καν προφύλαξη- και δέρνουν.
- Ότι συμμετέχουν στα κυκλώματα του trafficking ακόμα και ως οδηγοί, ως παραγγελιοδόχοι, ως ταβερνιάρηδες, καφετζήδες, νυχτόβιοι της επαρχίας που στοιβάζουν αλλοδαπές σε ετοιμόρροπα κτίσματα για να περνούν καλά οι φραγκάτοι πελάτες τους στα «πίσω» δωμάτια.
- Ότι δέρνουν εκδιδόμενες –όπως και πάλι φαίνεται στη φωτογραφία τουλάχιστον μιας γυναίκας που αιμορραγεί από τη μύτη- για να φωτογραφηθούν για τις ανάγκες της διαπόμπευσης. Αν είναι αστυνομικοί, θα επιθυμούσα να δει τις φωτογραφίες τους η ελληνική κοινωνία.
- Ότι δεν παίρνουν κανένα κεντρικό – κυβερνητικό μέτρο για την προστασία αυτών των γυναικών.
- Ότι αποφυλακίζουν νταβατζήδες και υψηλόβαθμα στελέχη ομάδων του οργανωμένου εγκλήματος και συγκεκριμένα του trafficking μετά από ολιγόλεπτες συναντήσεις με τους δικηγόρους τους.
Κατά τα άλλα, μια τελειωμένη πολιτική εξουσία χρησιμοποιεί κάθε τεχνική της προπαγάνδας για να προσπαθήσει να πείσει. Μοιραίοι και άβουλοι… Ένα, ακόμα, αίτημα, θα ήταν, να δίνονται στη δημοσιότητα οι φωτογραφίες όλων όσοι συλλαμβάνονται να οδηγούν μεθυσμένοι. Θα μπορούσαν να σκοτώσουν περισσότερους από τους αναζητητές του αγοραίου σεξ… Πολλούς περισσότερους…"

Παραιτημένοι ή πουλημένοι;

Τον περασμένο Μάιο ήμασταν στο Σύνταγμα, αγανακτισμένοι.
Το Φλεβάρη, ήμασταν πάλι στο Σύνταγμα, οργισμένοι.
Σήμερα πού βρισκόμαστε;
Γιατί δεν ακούγεται κιχ;
Η Πρωτομαγιά πέρασε άχρωμη και άοσμη.
Οι συνηθισμένες πορείες δεν είχαν πολύ περισσότερο κόσμο από ότι συνήθως.
Την ίδια στιγμή, τα μπαλκόνια, οι τοίχοι, τα κανάλια και τα έντυπα είναι γεμάτα από φάτσες.
Τις ίδιες γνωστές φάτσες, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το άσπρο είναι μαύρο.
Ότι δεν ψήφισαν το Μνημόνιο.
Ότι δεν το υποστήριξαν.
Ότι δεν πρόκειται να μας επιβληθούν νέα, σκληρότερα μέτρα.
Ότι θα φέρουν μια νέα εποχή κάθαρσης, διαφάνειας, τιμιότητας.
Ότι δεν ψήφισαν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, ότι δε συγκάλυψαν σκάνδαλα.
Ότι όλοι είναι αθώοι σα να γεννήθηκαν χτες.
Και περιμένουν να τους πιστέψουμε, σα να γεννηθήκαμε χτες.
Και βγαίνουν στα μπαλκόνια και πλέκουν ύμνους στον εαυτό τους με πάθος.
Και προσπαθούν να υποσχεθούν χωρίς να δίνουν μεγάλες υποσχέσεις.
Και κόπτονται για το καλό του μέσου πολίτη.
Και προσπαθούν να μας πείσουν ότι ξέρουν τι τραβά αυτός ο πολίτης.

Κι όσο φωνάζουν οι πολιτικοί, τόσο σωπαίνουν οι πολίτες.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι συγκεντρώσεις γίνονται κανονικά.
Οι πολιτικοί εμφανίζονται στα μπαλκόνια χωρίς γιουχαΐσματα, χωρίς γιαούρτια.
Οι λόγοι εκφωνούνται κανονικά, οι αφίσσες τοιχοκολλούνται χωρίς να σκίζονται.
Ούτε τα τυπικά μουστάκια και γυαλιά δε βλέπεις πια.

Γιατί;
Ομολογώ πως με ανησυχεί αυτή η ησυχία.
Θα ένιωθα καλύτερα αν έπεφταν μερικά γιαουρτάκια.
Θα ήμουν πιο ήρεμη αν τα μπαλκόνια έμεναν αδειανά, αν οι συγκεντρώσεις ακυρώνονταν την τελευταία στιγμή λόγω αντιδράσεων.
Αλλά δεν υπάρχουν αντιδράσεις.
Τι σκέφτεται ο κόσμος;
Γιατί δεν αντιδρά;

Ανησυχώ ότι η οργή έγινε απογοήτευση.
Φοβάμαι ότι η απογοήτευση έγινε παραίτηση.
Τρέμω για το πού θα μας οδηγήσει αυτή η παραίτηση - στις παραλίες ή στις κατουρημένες ποδιές.

Στην πρώτη περίπτωση, οι κάλπες θα περιέχουν μόνο τις ψήφους όσων έχουν ήδη βολευτεί.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι κάλπες θα είναι πιο γεμάτες, από τις ψήφους εκείνων που προσπαθούν απεγνωσμένα να βολευτούν.

Αν το έθνος τραβήξει για τις παραλίες, θ' αφήσει ν' αποφασίσουν για την τύχη του όσοι έχουν ήδη πουληθεί.
Αν τρέξει στις κάλπες, θ' αποφασίσει ένα πλήθος πανικόβλητο που πασχίζει να σωθεί με κάθε τρόπο.

Το καράβι μας βουλιάζει.
Ο καπετάνιος κι οι αξιωματικοί το έριξαν στα βράχια.
Πολύ φοβάμαι πως εμείς, αντί να τους πετάξουμε στη θάλασσα και να φράξουμε την τρύπα, θα καταντήσουμε να τους ικετεύουμε για μια θέση στη μόνη σωσίβια λέμβο, αυτή που κράτησαν για τον εαυτό τους.

Μπαλκόνια

Με ενοχλούν αυτές οι εικόνες.
Και οι δυο δείχνουν προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Και οι δύο υποψήφιοι ήταν στη βουλή των ελλήνων όταν ψηφίστηκαν τα μνημόνια.
Δε θέλω να μιλήσω ονομαστικά για κανένα κόμμα ή βουλευτή, γι αυτό έσβησα τα πρόσωπα.
Αυτό που μ' ενοχλεί είναι γενικότερο:
Σ' όλη την Ελλάδα, οι συγκεντρώσεις γίνονται κανονικά, οι πολιτικοί εκφωνούν τους λόγους τους και παντού, υπάρχουν άνθρωποι που τους χειροκροτούν και τους σφίγγουν το χέρι.
Γιατί;
Δε σιχαίνονται;
Δε μισούν αυτά τα χέρια που μίκρυναν τη ζωή τους;
Δεν απεχθάνονται αυτά τα αυτάρεσκα πρόσωπα που περιφρόνησαν τη ζωή και την αξιοπρέπεια όλων μας;
Γιατί αυτό το χέρι που υψώνεται στην πρώτη φωτογραφία είναι για χαιρετισμό κι όχι για μούτζα;

Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που περιβάλλουν με τόση χαρά κι ενθουσιασμό τους ανθρώπους που μας πούλησαν;
Μήπως είναι αυτοί που έχουν "φάει" κι αυτοί μαζί τους από εκείνα που καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε διπλά και τριπλά;
Μήπως έχουν βολέψει τα παιδιά τους σε κάποια θεσούλα;

Μη μου πείτε ότι βρίσκονται εκεί από ιδεολογία, πάει καιρός που τα δύο μεγάλα κόμματα έπαψαν να έχουν ιδεολογικές θέσεις - ή διαφορές.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η θέση με τη χρυσή κουτάλα και μ' ενοχλεί που υπάρχουν ραγιάδες σ' αυτόν τον τόπο που υποστηρίζουν αυτούς τους πασάδες που μας κάθονται στο σβέρκο και μας πίνουν το αίμα.
Κι αυτό που μ' ενοχλεί περισσότερο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι θα πάνε να ψηφίσουν.
Κι ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα σκορπίσουμε την ψήφο μας σε διάφορα κόμματα και παρατάξεις, οι πουλημένοι και βολεμένοι θα ρίξουν την ψήφο τους στα δύο μεγάλα κόμματα της διαπλοκής έτσι ώστε το παιχνίδι να συνεχιστεί ως έχει.
Πείτε μου, δεν είναι ν' απελπίζεσαι;

ΓΙΑΤΙ;;;

Ένας άνθρωπος αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα.
Δεν είναι ο μόνος.
Αμέτρητοι άλλοι, κυνηγημένοι από τα χρέη, απελπισμένοι από την ανεργία, χωρίς πόρους, χωρίς ελπίδα, κάνουν το ίδιο.

Γιατί;
Γιατί στρέφουμε την απελπισία και την επιθετικότητά μας προς τα μέσα;
Προς τα έξω πρέπει να τη στρέψουμε!
Όσο σκύβουμε το κεφάλι, τόσο αποθρασύνονται αυτοί που μας καταπιέζουν.
Η αυτοκαταστροφή δε θα τους συγκινήσει.
Η απάθειά μας τους ενθαρρύνει.
Η υποταγή μας τους δίνει δύναμη.
Αν δε δαγκώσουμε το χέρι που μας κρατά κάτω, δε θα σταματήσει ποτέ.
Όσο σκύβουμε το κεφάλι, τόσο θα συνεχίζει να πιέζει.

Απελπισία

Διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου:
Ηλικιωμένη αυτοπυρπολήθηκε για να μην είναι βάρος στα παιδιά της...
Σε τι κοινωνία ζούμε που ο άνθρωπος δε μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής του;
Πώς καταντήσαμε εδώ;
Οι γέροι του σήμερα δούλεψαν από παιδιά και πλήρωσαν με αμέτρητο μόχθο ένσημα και κρατήσεις τα οποία -τους είχαν υποσχεθεί- θα τους εξασφάλιζαν ένα εισόδημα που θα τους έφτανε να περάσουν αξιοπρεπώς τα τελευταία τους χρόνια.
Σήμερα όλοι αυτοί οι πόροι έχουν εξαφανιστεί.
Δεν είναι τυχαίο, δεν είναι φυσικό, πρόκειται για κλοπή.
Κάποιοι υπεξαίρεσαν, πούλησαν, εκμεταλλεύτηκαν, σπατάλησαν τον ιδρώτα χιλιάδων ελλήνων που σήμερα καλούνται να πεθάνουν στην ψάθα ή να ζήσουν βαραίνοντας παιδιά που κι αυτά δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.
Οι γέροι μας, που έζησαν πείνες και πολέμους, σήμερα δε μπορούν να πληρώσουν το φαγητό και τα φάρμακά τους.
Κι όταν είναι περήφανοι, όπως αυτή, η γυναίκα της Ζάκυνθος, τότε επιλέγουν να φύγουν με το κεφάλι ψηλά, κάνοντας τη θυσία αυτή τελευταίο δώρο στα παιδιά τους.
Δεν είναι θυσία, είναι έγκλημα -  ένα από τα εγκλήματα με τα οποία καλούμαστε να συμβιβαστούμε, τα οποία καλούμαστε να συνηθίσουμε, ίσως και να παινέψουμε.
ΟΧΙ.
Είναι έγκλημα να υπάρχουν άνθρωποι που δε μπορούν να ζήσουν, ενώ άλλοι τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Είναι έγκλημα να διασπαθίζουν το έχει μας, τολμώντας να ισχυρίζονται ότι είναι για το καλό της χώρας.
Το καλό της χώρας είναι οι άνθρωποί της και κάθε θάνατος που δεν οφείλεται σε φυσικά αίτια είναι φόνος.
Κάθε δυστυχία που θα μπορούσε να αποφευχθεί είναι κακούργημα.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό είναι ανάξιος να κυβερνήσει χάρτινο καραβάκι, και σίγουρα όχι ολόκληρη χώρα.

Στο Σύνταγμα ξανά

Ήμασταν κι εμείς εκεί. Στη μεγάλη διαδήλωση της Κυριακής, τη μέρα της ψήφισης του νέου Μνημονίου.
Πήγαμε από νωρίς. Η Αμαλίας ήταν γεμάτη ως την πύλη του Αδριανού. Άλλοι φίλοι ήταν στην Ομόνοια, στο Μοναστηράκι και δε μπορούσαμε να συναντηθούμε - τόσο πυκνό ήταν το πλήθος αλλά και το νέφος από τα δακρυγόνα που έριχναν συνεχώς τα ΜΑΤ.

 Αυτή τη φορά το πλήθος δεν ήταν όπως το καλοκαίρι - τότε ήμασταν αγανακτισμένοι, αλλά νιώθαμε μια ευφορία, μια αισιοδοξία ότι ξεκινούσαμε επανάσταση, ότι μπορούσαμε ν' αλλάξουμε τα πράγματα.
Τούτο το χειμωνιάτικο πλήθος ήταν διαφορετικό. Με σφιγμένα δόντια. Οργισμένο αλλά χωρίς αισιοδοξία, χωρίς ελπίδα.

 Όλοι ξέραμε ότι η φωνή μας δε θ' ακουγόταν. Όλοι ξέραμε ότι θα μας απωθούσαν τα ΜΑΤ. Όλοι ξέραμε ότι θα επιμέναμε, ξανά και ξανά, αλλά παρά την επιμονή μας το Μνημόνιο θα ψηφιζόταν.

Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν το πόσο λίγοι βουλευτές θα τολμούσαν να πουν όχι.
Ούτε περιμέναμε ότι τα κανάλια, που πολλοί από εμάς εμπιστεύονταν για την ενημέρωσή μας θα τολμούσαν ν' αγνοήσουν την παρουσία μας τόσο επιδεικτικά.

Όλες οι τηλεοράσεις έδειχναν το πάνω μέρος της πλατείας, άδειο από κόσμο λόγω των δακρυγόνων. Καμία κάμερα δε στράφηκε προς τους γύρω δρόμους να δείξει το συνωστισμένο πλήθος που επέμενε, παρά το χημικό πόλεμο. Κανένας δημοσιογράφος δεν περιέγραψε την έκταση του πλήθους. Ούτε την επιμονή μας.

Όλοι εστίασαν στις καταστροφές, τις οποίες περιέγραφαν με κομμένη ανάσα. Όλοι στράφηκαν στις φωτιές και αγνόησαν την παρουσία μας λες και μπορούσε να σβηστεί από το χάρτη.

Αυτό που δε μπόρεσε να σβηστεί ήταν η οργή. Η οργή που ο καθένας μας κουβαλούσε μέσα του επιστρέφοντας στο σπίτι, μια οργή που κολλούσε στην ψυχή, όπως η μυρωδιά των δακρυγόνων στο πετσί και στα ρούχα.
Αυτή η οργή τι θα γεννήσει άραγε;

ΥΓ. Δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι. Υπάρχουν άπειρα τέτοια δημοσιεύματα. Ανθολογώ ελάχιστα: 1, 2, 3, 4, 5, 6, κτλ, κτλ.