Το Σύνταγμα μπορεί να άδειασε, αλλά η καρδιά μου χτυπά ακόμη εκεί. Ναι, πιστεύω ακόμα ότι μπορούν ν' αλλάξουν τα πράγματα σ' αυτόν τον τόπο. Στο μεταξύ εδώ θ' αποτυπώνω τη δική μου ματιά στην Ελλάδα της κρίσης.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Μπαλκόνια





Με ενοχλούν αυτές οι εικόνες.
Και οι δυο δείχνουν προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Και οι δύο υποψήφιοι ήταν στη βουλή των ελλήνων όταν ψηφίστηκαν τα μνημόνια.
Δε θέλω να μιλήσω ονομαστικά για κανένα κόμμα ή βουλευτή, γι αυτό έσβησα τα πρόσωπα.
Αυτό που μ' ενοχλεί είναι γενικότερο:
Σ' όλη την Ελλάδα, οι συγκεντρώσεις γίνονται κανονικά, οι πολιτικοί εκφωνούν τους λόγους τους και παντού, υπάρχουν άνθρωποι που τους χειροκροτούν και τους σφίγγουν το χέρι.
Γιατί;
Δε σιχαίνονται;
Δε μισούν αυτά τα χέρια που μίκρυναν τη ζωή τους;
Δεν απεχθάνονται αυτά τα αυτάρεσκα πρόσωπα που περιφρόνησαν τη ζωή και την αξιοπρέπεια όλων μας;
Γιατί αυτό το χέρι που υψώνεται στην πρώτη φωτογραφία είναι για χαιρετισμό κι όχι για μούτζα;

Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που περιβάλλουν με τόση χαρά κι ενθουσιασμό τους ανθρώπους που μας πούλησαν;
Μήπως είναι αυτοί που έχουν "φάει" κι αυτοί μαζί τους από εκείνα που καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε διπλά και τριπλά;
Μήπως έχουν βολέψει τα παιδιά τους σε κάποια θεσούλα;

Μη μου πείτε ότι βρίσκονται εκεί από ιδεολογία, πάει καιρός που τα δύο μεγάλα κόμματα έπαψαν να έχουν ιδεολογικές θέσεις - ή διαφορές.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η θέση με τη χρυσή κουτάλα και μ' ενοχλεί που υπάρχουν ραγιάδες σ' αυτόν τον τόπο που υποστηρίζουν αυτούς τους πασάδες που μας κάθονται στο σβέρκο και μας πίνουν το αίμα.
Κι αυτό που μ' ενοχλεί περισσότερο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι θα πάνε να ψηφίσουν.
Κι ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα σκορπίσουμε την ψήφο μας σε διάφορα κόμματα και παρατάξεις, οι πουλημένοι και βολεμένοι θα ρίξουν την ψήφο τους στα δύο μεγάλα κόμματα της διαπλοκής έτσι ώστε το παιχνίδι να συνεχιστεί ως έχει.
Πείτε μου, δεν είναι ν' απελπίζεσαι;


Σάββατο 7 Απριλίου 2012

ΓΙΑΤΙ;;;


Ένας άνθρωπος αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα.
Δεν είναι ο μόνος.
Αμέτρητοι άλλοι, κυνηγημένοι από τα χρέη, απελπισμένοι από την ανεργία, χωρίς πόρους, χωρίς ελπίδα, κάνουν το ίδιο.


Γιατί;
Γιατί στρέφουμε την απελπισία και την επιθετικότητά μας προς τα μέσα;
Προς τα έξω πρέπει να τη στρέψουμε!
Όσο σκύβουμε το κεφάλι, τόσο αποθρασύνονται αυτοί που μας καταπιέζουν.
Η αυτοκαταστροφή δε θα τους συγκινήσει.
Η απάθειά μας τους ενθαρρύνει.
Η υποταγή μας τους δίνει δύναμη.
Αν δε δαγκώσουμε το χέρι που μας κρατά κάτω, δε θα σταματήσει ποτέ.
Όσο σκύβουμε το κεφάλι, τόσο θα συνεχίζει να πιέζει.