Παραιτημένοι ή πουλημένοι;

Τον περασμένο Μάιο ήμασταν στο Σύνταγμα, αγανακτισμένοι.
Το Φλεβάρη, ήμασταν πάλι στο Σύνταγμα, οργισμένοι.
Σήμερα πού βρισκόμαστε;
Γιατί δεν ακούγεται κιχ;
Η Πρωτομαγιά πέρασε άχρωμη και άοσμη.
Οι συνηθισμένες πορείες δεν είχαν πολύ περισσότερο κόσμο από ότι συνήθως.
Την ίδια στιγμή, τα μπαλκόνια, οι τοίχοι, τα κανάλια και τα έντυπα είναι γεμάτα από φάτσες.
Τις ίδιες γνωστές φάτσες, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το άσπρο είναι μαύρο.
Ότι δεν ψήφισαν το Μνημόνιο.
Ότι δεν το υποστήριξαν.
Ότι δεν πρόκειται να μας επιβληθούν νέα, σκληρότερα μέτρα.
Ότι θα φέρουν μια νέα εποχή κάθαρσης, διαφάνειας, τιμιότητας.
Ότι δεν ψήφισαν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, ότι δε συγκάλυψαν σκάνδαλα.
Ότι όλοι είναι αθώοι σα να γεννήθηκαν χτες.
Και περιμένουν να τους πιστέψουμε, σα να γεννηθήκαμε χτες.
Και βγαίνουν στα μπαλκόνια και πλέκουν ύμνους στον εαυτό τους με πάθος.
Και προσπαθούν να υποσχεθούν χωρίς να δίνουν μεγάλες υποσχέσεις.
Και κόπτονται για το καλό του μέσου πολίτη.
Και προσπαθούν να μας πείσουν ότι ξέρουν τι τραβά αυτός ο πολίτης.

Κι όσο φωνάζουν οι πολιτικοί, τόσο σωπαίνουν οι πολίτες.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι συγκεντρώσεις γίνονται κανονικά.
Οι πολιτικοί εμφανίζονται στα μπαλκόνια χωρίς γιουχαΐσματα, χωρίς γιαούρτια.
Οι λόγοι εκφωνούνται κανονικά, οι αφίσσες τοιχοκολλούνται χωρίς να σκίζονται.
Ούτε τα τυπικά μουστάκια και γυαλιά δε βλέπεις πια.

Γιατί;
Ομολογώ πως με ανησυχεί αυτή η ησυχία.
Θα ένιωθα καλύτερα αν έπεφταν μερικά γιαουρτάκια.
Θα ήμουν πιο ήρεμη αν τα μπαλκόνια έμεναν αδειανά, αν οι συγκεντρώσεις ακυρώνονταν την τελευταία στιγμή λόγω αντιδράσεων.
Αλλά δεν υπάρχουν αντιδράσεις.
Τι σκέφτεται ο κόσμος;
Γιατί δεν αντιδρά;

Ανησυχώ ότι η οργή έγινε απογοήτευση.
Φοβάμαι ότι η απογοήτευση έγινε παραίτηση.
Τρέμω για το πού θα μας οδηγήσει αυτή η παραίτηση - στις παραλίες ή στις κατουρημένες ποδιές.

Στην πρώτη περίπτωση, οι κάλπες θα περιέχουν μόνο τις ψήφους όσων έχουν ήδη βολευτεί.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι κάλπες θα είναι πιο γεμάτες, από τις ψήφους εκείνων που προσπαθούν απεγνωσμένα να βολευτούν.

Αν το έθνος τραβήξει για τις παραλίες, θ' αφήσει ν' αποφασίσουν για την τύχη του όσοι έχουν ήδη πουληθεί.
Αν τρέξει στις κάλπες, θ' αποφασίσει ένα πλήθος πανικόβλητο που πασχίζει να σωθεί με κάθε τρόπο.

Το καράβι μας βουλιάζει.
Ο καπετάνιος κι οι αξιωματικοί το έριξαν στα βράχια.
Πολύ φοβάμαι πως εμείς, αντί να τους πετάξουμε στη θάλασσα και να φράξουμε την τρύπα, θα καταντήσουμε να τους ικετεύουμε για μια θέση στη μόνη σωσίβια λέμβο, αυτή που κράτησαν για τον εαυτό τους.